AFSCHEID van de zomer, van een tijd, van het leven

De zomer is voorbij 

Het is nu 7 augustus en de lange termijn weersverwachting van de KNMI geeft tot 16 augustus in grote lijnen hetzelfde weer aan. Mijn conclusie is keihard. “De zomer is dus voorbij”.  Anderen vinden me een negatieve onheilsprofeet.

Natuurlijk, er kan na 16 augustus nog best een week met lekker weer aankomen, zeg ik dan. Of wekenlang rustig najaarsweer met ochtendmist en 22 graden. Wellicht een solitaire 30 graden plus-dag begin september.   Het vooruitzicht echter dat we hadden eind april, toen het al aardig weer was, het vooruitzicht van 4 maanden lang ofwel 17 weken zomer.

Dat vooruitzicht is weg. Het zicht op een aanstaande tijd met zomerrokjes, bbq´s, Hemelvaartweekend, de Giro d Italië en Tour de France, Championsleague finale, inpakken, vakantie en weer terugkomen, strandpullen kopen, bloeiende hortensia’s. Die tijd is, als “tijd”  zijnde gewoon voorbij. Het is niet anders.  

Het komt eigenlijk al eind juli als de kastanjes in de kastanjebomen van verre zichtbaar zijn. De spinneraggen in huis dienen zich aan en waar de Routa del Sol, Milaan-San Remo en de Tyrenno Adriatioco echte klassieke Lenteboden zijn, daar zijn de Classico San Sebastian en de voetbaltoernooien (tournaments) in Amsterdam en Rotterdam vroege Najaarsboden.

De avonden worden kouder. Laten we eens kijken naar de intocht van Sinterklaas. Die is over ruim 3 maanden. Dat lijkt ver weg. Maar kijk eens eenzelfde periode terug en we zitten begin mei. En dat is nog maar zo ontzettend kort geleden.  

Tragiek van de tijd 

Het is de tragiek van de tijd. Voor dat de nieuwe tijd aantreedt heb je verwachtingen. In de tijd zelf ben je het niet gewaar, dat je in de tijd zit. Dat is het NU. Maar als deze afloopt, dan wordt je er weer van bewust. Van het wegglippen van de tijd. Een beetje naar analogie van de analyse van de vakantie in de VK column van Martin Bril vorige week. De eerste 1week is het echt vakantie en leef je in het gelukzalige nu. De laatste week ben je al bezig met thuis, de terugreis, de volgende vakantie.  

Zo is het ook met het leven. Op je 18 e heb je verwachtingen van de volwassenheid. Als ik een huis heb en een rijbewijs en een goede baan en de mensen zeggen meneer tegen me als ik 24 of 32 ben. Dan ben ik iemand. Snel is het zover en ben je 35. De tijden op de halve marathon worden minder. Oei, zou ik nog ten prooi raken aan een midlifecrisis en hoe gaat het met de carrière? Op een gegeven moment zit je er middenin, je voelt je jong, 28, 32 soms en soms 13.  

Dan ben je bijna 50. Een halve eeuw. De oorlog heb ik niet meegemaakt. Als kind begin jaren ´60 was de Tweede Wereldoorlog voor mijn gevoel een ver verleden. Toch ben ik maar 13 jaar na het einde van die oorlog geboren. 13 jaar, dat is terugtellend vanaf nu 1994. En hoe dichtbij is 1994 wel niet. DE WK in de VS met Ed de Goey in het doel. De 3-2 tegen Brazilië. Ik ben eigenlijk van net na de oorlog. Oud dus.    

Tragiek van een leven 

Augustus.
Wanneer je 50 bent zit je in augustus. De zomer is voorbij. Mooie dagen kunnen nog komen, rustig nazomerweer in september. Daarna vallende bladeren, verval. Maar ook zon, heldere luchten, wind. De opvoeding van een puberdochter. Pijntjes, stijfheid, het gehoor wordt minder. VUT, eind oktober, een soepel en vanzelfsprekend samenzijn met echtgenote.  

Daarna wordt het kouder. Het gaat niet meer op de automatische piloot. De keuzemogelijkheden worden minder. 10 dagen met de bus naar het Zwarte Woud, dat kan nog. Is dat erg, neen want dat kan mooi zijn en gezellig. Met Sinterklaas een jubileum, 70? zoveel jaar getrouwd?

Kerst, nog een laatste klaroengeschal voor een wisse dood. Een kleinkind wellicht, een prijs voor mijn oeuvre of de heropening van het verzorgingstehuis door Willem Alexander? Zo gaan die dingen. Ben ik somber? Neen, zo zit ik niet in elkaar.

Maar op een donkere dinsdagavond in augustus, met de herfst in zicht,  komen die dingen zomaar in me op.