Een stuk over een stuk – Geplaatst in Binnenlands Bestuur

Vrijdag jl. stond er een paginagroot artikel van mij op de Opinie pagina van het blad "Binnenlands bestuur". Een serieus artikel en het past niet helemaal in het beeld dat de VK bloglezers van me kunnen hebben met blogs over dirndls, dubieuze gedichten, vakantie, wc perikelen, kassa-ellende en voetbalblogs 
 
Het is best aardig om na al het bloggen weer eens iets op papier te zien staan. 16 jaar geleden had ik als prijswinnaar van een akantieverhalenwedstrijd (over Bratislava)  een paginagroot interview in het ANWB blad REIZEN met foto en al. Dat was leuk en eervol.  Wel overschatte ik het effect. Een blad met een oplage van 60.000 en dan zouden 250 Zeistenaren het gelezen hebben, dacht ik en ik zou dan op straat worden aangeklampt. Not. Twee collega’s lazen het en van twee anderen hoorde ik dat hun moeder cq. een zuster ermee waren komen aanzetten. Na 1992 heb ik wel veel columns geschreven in het personeelsblad van de gemeente (reisverhalen) en het Pvda blad Zeist, beiden met een oplage van 400-600.  

Binnenlands Bestuur

Nu dan gisteren in Binnenlands Bestuur. Vooral gelezen door (hogere) ambtenaren van Rijk, provincie, gemeenten, justitie, waterschappen, politie en vertegenwoordigende organen zoals gemeenteraden, kamerleden etc. Oplage 40.000.  Het ging vrij makkelijk. Even een paar uur broeden op de tekst. Door iemand laten lezen en inzenden. Twee dagen later kreeg ik, net terwijl ik mijn dochter Rozanne in een treintje zette bij De Pyramide in Austerlitz. een telefoontje van een hoofdredacteur. Het was een goed plaatsbaar stuk en actueel, meldde hij. Ik kreeg een iets bewerkte tekst toegezonden.

Helaas zonder vetgedrukte kopjes. Maar goed die gebruik ik op het VK blog dan maar in extreme mate. De inleiding, kop en tussenkop zijn niet van mij maar dekken wel de lading. Ik krijg er niets voor. Wellicht eer, maar mogelijk ook kritiek. Ik doe immers een appel op gemeentebesturen en topmanagers (ook mijn bazen). Ook zit er een lichte politieke lading in  Zij kunnen vinden dat ik mijn mening eerst aan hen had moeten melden. Aan de andere kant blijf ik wel netjes en neem ik het op voor een beroepsgroep die niet de mijne is.

Het artikel

Het stuk gaat over de moeilijke positie van een bepaalde groep ambtenaren (die van ruimtelijke ordening, die bouwplannen toetsen en de juristen die over bezwaarschriften gaan). Bestuurders en managers onderschatten hun moeilijke afwegingen soms. Ze willen klantgegerichtheid, duidelijk taalgebruik en snelheid en miskennen de ondefinieerbaarheid van die klant dan wel hun verscheidenheid. In een bouwvergunningendossier figureren als klanten, de aanvrager die een forse uitbouw wil en het maar niets vind dat de gemeente zolang wacht, daarnaast een boze buurman die het belachelijk vindt dat de gemeente ook maar overweegt om vergunning te verlenen. Daarnaast is er de man verderop in de straat die vanuit een opportunistisch standpunt hoopt op precedentwerking, zodat hij ook mag uitbouwen. Verder is er nog de algemene klant, cq.  het algemeen belang dat weer gediend is met een fraai straatbeeld.

Ik plaats het werk met vaak ingewikkelde afwegingen van deze groep ambtenaren in een dynamische en complexe omgeving met duaal bestuur, ZZP ers, procesgerichtheid van leidinggevenden, mediaton etc. Daarnaast is er dan nog de politieke wens tot afslanking van het ambtenarenkorps. Dat betekent op dit werkterrein minder medewerkers en daardoor achterstanden, wachttijden, willekeur en nog bozere burgers.  Uiteindelijke doel van mijn artikel is dat bestuurders, politici en managers wat minder snel populair klinkende kreten gaan bezigen en eerst nadenken over inhoud, complexiteit en gevolgen. 
 
Her artikel is sinds kort digitaal beschikbaar.

http://www.binnenlandsbestuur.nl/opinie/commentaren/2008/te-weinig-waardering-voor-ro-ambtenaar.93883.lynkx


Trigger – waarom schrijf ik een artikel als dit?

Jan Mulder schreef 25 jaar geleden al eens over datgene wat maakte dat hij bleef schrijven en dat was de hoop dat er ooit een aardige 40 jarige dame in de bibliotheek van Veendam, na  de zoveelste lezing  voor 20 dames van  middelbare leeftijd, na afloop blijft hangen en hem uitnodigt voor een kop koffie en dan…. 

In de eerste plaats is het voor mij gewoon een mening die ik al enige tijd heb en kwijt wil, maar mijn echte drive is de hoop op een telefoontje van het bestuur van de Nederlandse vereniging van RO ambtenaren, dat ik op hun jaarcongres mag komen, dat ik op het podium wordt uitgenodigd en dat hun vrouwelijke voorzitter me zodanig tegen haar aandrukt dat ik nauwelijks adem krijgt en dat er een foto is in hun blad komt en dat mijn vrouw het ziet en ik zeg "het is niet wat je denkt….. "