"Voor wat het waard is" zal de lezer van dit blog denken en u hebt gelijk. Want wat is er nu zo speciaal aan de omstandigheid dat ik in de Algarve (ik was daar de afgelopen 12 dagen) vorige week deze Portugese visschotel heb gegeten?
Het woord VIS in combinatie met `bloggen` roept natuurlijk al snel de associatie op met de bekende uitspraak “In de krant van gisteren verpakt men de vis van vandaag“.
Die krant is dan nog van enige substantie en wordt bewaard in historische archieven.
Een blog van meer dan een halve dag oud echter is vluchtig. Zo vluchtig als verwaaid zaad aan een goedkope spijkerbroek, opgedroogde vlokken sperma als uiting van overdadige zelfbevlekking.
Op het moment in het begin van mijn vakantie dat ik het idee kreeg dit stuk te schrijven was ik nog even in de VK blog flow. De laatste maanden had ik immers veel hits en reacties op mijn blogs over " Dr. Utker" , "de schoonmoeder van Jan Smit", "de PvdA" en "ranzen" . Omdat er veel Nederlanders in de Algarve zijn schoot toch minimaal tweemaal door mijn hoofd dat het heel aardig zou zijn wanneer een vakantievoerende bloglezer me zou herkennen. NOT.
Drie dagen later al besefte ik de belachelijkheid van het idee van het voorgenomen blog.
Ik sjokte met velen over de bekende zaterdagmarkt van Loulé, waar ik weer dezelfde kramen zag als op die van Quarteira. Loopt daar nu een befaamde blogger? Neen, hier sjokt een anonieme Hollandse toerist van 51 met vrouw en dochter. 
Een toerist die niet eens verblijft in het rustige niet-toeristische Tavira of in een mooi plaatsje in het achterland. Neen hij verblijft in het (heel aardige, dat wel) resort Ponta Grande in een suburb van Albufeira.
De foto voor het voorgenomen blog had ik al laten maken. Een absurd idee eigenlijk toch wel, bedacht ik me nogmaals gelukkig op tijd. Hoeveel toeristen zullen immers in Albufeira die Cataplana gegeten hebben? Tienduizenden per jaar schat ik.
De "Cataplane de Peixe" is -by the way- een metalen gesloten ronde pan met mossels, schelpen, groente, paprika, knoflook en veel stukken witvis. Dat geserveerd met rijst tegen een prijs van 22 tot 40 euro (voor twee personen).
Tienduizenden malen heeft restaurantpersoneel de resten van het visafval van de toeristen van tafel gehaald en in de afvakbak gedeponeerd, niets wetende van de achtergrond van de eter. Ik zie me daar al trots staan bij die ober van " O Pescador" met het bord met de visresten in zijn hand.
"Tu e Senhor Blog de Journal Popular em Olanda?" "Nao conhece, senhor".
Woonplaats: Zeist
Rene Scheffer verzamelde columns 
Heerlijk hoe je toch weer steeds je ego weet te strelen!
En die foto associeer ik met "The grand Buff".
vriendelijke groet Wilma.
Wima,
Ja maar dat ego strelen, dat was juist nu net niet de bedoeling van het blog, eerder het tegenovergestelde voor de argeloze lezer, maar jij leest er dwars doorheen…
Maar je eet wel keurig met een slabbetje om…
Leeft dat nog? Wat er op je bord ligt?
Smokey…
Dat hoort kennelijk zo. T´zat steeds los, was van plastic en dan kwam de ober het weer goed doen en dat drie borden lang.
Paco…
Dat zal u niet weten, als visman.
Maar eigenlijk gaat dit blog helemaal niet over eten!
Lullig voor je dat je nog geen internationale bekendheid geniet als VKblogger ;-).
De vis wordt duur betaald!
Volgens mij moet je naar de blogbiechtvader
Boa Noite,
"Dat slab wil ik ook!"
Was mijn eerste gedachte. Daarna,
"Hee die Rene heeft een vakantiebestemming buiten de Canarische eilanden gevonden……"
Zo te zien en lezen was het heerlijk!
Aad V
Die internationale bekendheid beperkt zich nog tot googlezoekers naar `dirndl en C &A"
Sprakeloos
Was daar ook in een kerk bij biechthokje en toen zei dochter van 4. "papa dat is toch poppenkast?"
CAM
Slab is zo goedkoop en zooo plastic en de knoop houdt niet,
Maar Albufeira IS Playa del Ingles (behoudens oude centrum)
@Rene, maar je weet toch kinderen en dwazen spreken de waarheid. Wat is er nu mooier dan te genieten van een poppenkast? Lever u met hart en ziel over.
u maakt het de argeloze lezer wel moeilijk, heer Scheffer. Heerlijk plastic.
Sprakeloos…
U hebt weer een punt.
Rachel…
Tis een wat moeilijk plaatsbaar blog inderdaad.
De boodschap heel kort:
– Overtrokken eigendunk van een blogger.
– het idee dat alles rond hem interessant is (zelfs wat hij eet)
– het langzame besef dat dat niet zo is.
– het besef uiteindelijk niets meer dan een lullige toerist te zijn
– waardoor die eigenwaan volstrekt wordt doorgeprikt.
(maar ondertussen wel weer met foto en eten in the picture)