Is Hilversum nu echt zo erg? (en Zeist?)

Hoewel het op maar 20 minuten rijden van Zeist is, zie ik Hilversum altijd als verweggelegen, vrij toegankelijk reservaat van apart en wat kakkineus/ordi volk, van het nepgebruinde kaliber van Carolien Tensen. Vandaag moest ik er door omstandigheden even twee uur zijn om iets af te geven en later op te halen.
 
Met zonnebril en lectuur om op een terras de wachttijd door te komen kwam ik tegen 11.30 u de stad nauwelijks in vanwege afsluitingen door de Hilversum city run. Wat dit voor een volk op de been bracht, zorgde voor een heel andere beeld van de stad en haar inwoners en voor nadere reflectie op Zeist.
 
Ik was er wel eens vanwege een begrafenis of bruiloft en eenmaal per vijf jaar winkel ik er. 20 jaar geleden ging ik er al eens uit en trof een soort vrouwvolk dat op zijn minst apart was. Een schaatspartij bij Ankeveen bracht me 18 jaar geleden in een wereld van bontmutsen en vreemd bruin, dat  ik niet van dichtbij kende.
 
 
De duizenden hardlopers waaronder veel vrouwen en kinderen vandaag op straat en de duizenden toeschouwers in Hilversum vormden een bijzondere mix van allerlei verschillende categorieën mensen. Zelden zag ik zoveel mensen, die ik (zoals in Zeist heel eenvoudig) geen etiket kon oplakken. Bijna iedereen had wel iets gewoons, iets ordi´s en aparts/kakkineus, zonder dat een van die eigenschappen overheerste. 
 
Alleen al de veelheid mensen zei overigens genoeg. Een dergelijk gebeuren in Zeist zou hooguit 500 deelnemers en 200 toeschouwers leiden.
 
Nu had ik Hilversum gisteren al eens op Google Earth (zie hieronder) bekeken en toen viel me de compactheid van de stad op. Er zijn geen grote groene afscheidingen, alles is bijna rond/ovaalvormig geclusterd om het centrum heen. Bij mijn noodgedwongen looptocht naar de achter het station gepareerde auto zag ik het al. Alles komt hier als van nature samen. Het betere café en de coffeeshop, de kapper en de belastingdienst. Op het station zelf was ik verrast door de vele buitenlandse kranten.
 
Ook de straatjes om het station aan de zuidwestzijde met haar mooie huizen maar beperkte ruimte eromheen waren bijkans een shock. In de voortuin zag je de Hilversumse elite met ontbloot bovenlijf en bier in de hand en de bakfiets op het pad. In Zeist onbestaanbaar.
 
 
 
 
Zeist is heel anders, een kern met eromheen groene kwabben waarachter weer andere woonwijken en dorpskernen liggen. Soms zijn die woonwijken erg compact en vaak ook met hoogbouw. Waar Zeist kort samengevat kan worden met haar ingetogen deftigheid kon ik vaststellen dat de deftigheid van Hilversum zowel iets minder deftig als iets minder ingetogen is. Nu barst Zeist van de hockeyclubs (met lange wachtlijsten) en tennisclubs en het Montessori, Jenaplan en Vrijeschoolwezen is groot. Zelf een enkele Christelijke school zoekt haar kinderen in deze doelgroep. Er is daarnaast een vrij grote middenklasse in Zeist, vooral geclusterd in Zeist-west.  “White trash” is zeker aanwezig, maar niet overheersend.  
 
Zeist wordt daarnaast gekenmerkt door een aanzienlijke enclave Antroposofen. Ook het Calvinistisch volksdeel is van enige betekenis. Dit alles zorgt ervoor dat -hoewel Zeist de parel van de Stichtse Lustwarande wordt genoemd-  er eerder sprake is van ingehouden lustbeleving.
 

Ook de gemeenschapszin is in Zeist gefragmenteerd en richt zich op de eigen straat of buurt en vereniging.
  
Evenementen waar ik bij was, werden stuitend slecht bezocht. De Alpenzusjes in 2000 in een tent in het centrum (gratis entree en gratis drank) trok tien man en in de jaren ‘90 trad Colin Blunstone in de Tweede Dorpsstraat op voor 100 man. Toch heeft Zeist ook wel weer iets comfortabels en ruimtelijks.
 
De in Hilversum aanwezige ruimtelijke en sociale symbiose van Noordhollandse directheid, kakkineuze en volkse le
venslust kan ook iets beklemmends hebben, bedacht ik me later toen ik weer aan die ontblote bovenlijven in de voortuin dacht. Ik begon zelfs al weer naar het rustige en overzichtelijke Zeist te verlangen.   
 
Het uurtje met bier en tosti en de BildZeitung op het terras van café De Doelen deed me er voor voorbijgangers uitzien als een suffe burgerlijke fremdkörper, maar mijn bloghoofd stond al die tijd niet stil van verwondering.