Uitingen op SM – Kathalysator in het dagelijks leven

Over de invloed van mijn heftige uitingen op de Social Media (SM) en het katalysatoreffect ervan in het dagelijkse leven.
 
Dinsdag kreeg is zomaar twee kaartjes voor Nederland-Zweden in de schoot geworpen. Tijdens een gemeentelijke bijeenkomst over interactief werken zei een vrouwelijke collega `mijn vriend is ziek, we hebben twee kaartjes en wie ze wil hebben kan ze krijgen`
 
Na wat gebel had ik thuis groen licht en iemand mee en dus de kaartjes.
 
Over de wedstrijd hoef ik niet veel te zeggen. Die was perfect. We zaten tegen het dak aan ver achter het doel en het voordeel was dat we alle spelpatronen en de ruimtebezetting goed konden zien. Mijn jongere collega Elmar had supporterskleding meegenomen en daardoor zat ik in een rood wit blauw shirt in de trein. Alsof alles normaal was gingen we het stadion in. Wat vies Malt bier drinken, naar het urinoir, de plek zoeken op de steile tribune. Een bezigheid zoals ik honderden keren heb meegemaakt.
 
Het begon eigenlijk al bij het zingen van het Wilhelmus. Iedereen gaat staan en we zingen…. “De Kooooning van Hispanje… heb ik altijd geëerd”  
 
Op dat moment schoot het door mijn hoofd. Hoeveel heb ik de laatste tijd wel niet getwitterd en op dit VKblog geschreven over dat rare foute Regeerakkoord. Een Regeerakkoord dat trekjes heeft van situaties in landen als Albanië, Kazachstan en Venuzuela, door enkele volstrekt vreemdsoortige en niet professionele elementen als de introductie van dierenagenten, schijnbezuinigingen, behagen van het volk, invloed van iemand als Jort Kelder en het halveren van Cultuur.
 
En dat alles met een nieuwe MP, waar ik toch enig vertrouwen in heb net als in de ministers. Maar dat regeer- en gedoogakkoord. Inhoudsloos en vreemd en uiteindelijk is het allemaal zo gekomen door het vreemde stemgedrag, bedenk ik me steeds. Alsof al die Tweets en blogs van de laatste weken mijn hoofd opeens in vuur en vlam zetten.  
 
Toen ik na  “Koning van Hispanje`  het woord  “geëerd”  uit zong… meende ik te moeten roepen  “Want het volk is verkeerd”.
 
Mijn collega keek me wat raar aan, hoewel hij mijn houding kende. “Ja man, 70 %  heeft niet of op PVVVD gestemd! Hier zitten er 35.000” riep ik uit alsof ik weer een Tweet aan het formuleren was.
 
Ondertussen had ik in de gaten gekregen dat mijn buurman met zijn zoontje van Marokkaanse afkomst was. In het donker was het eerst niet zichtbaar, maar bij elk balcontact en elke vrijloopactie van Afellay veerde hij op en toen ik om te testen zei “mooie actie van Afellay” wendde hij zich tot me “ Ja Afellay, dat was Afellay!”  Nu ben ik nooit op voorhand onvriendelijk tegen mensen van Marokkaanse afkomst en al helemaal niet als ze de gewone mensendingen doen zoals naar een wedstrijd van het NL elftal gaan. Maar deze keer was ik extra vriendelijk en betrokken. Zou die extra vriendelijkheid nu van de weeromstuit komen door het rare politieke klimaat en mijn tegenhouding houding die ik via Tweets en blogs heb uitvergroot ?
 
Ik genoot van de eerste helft. Wesley Sneijder strooide met mooie passes en was dreh- und angelpunk zoals ik het nog nooit gezien had. Perfecte wedstrijd. Pas in de tweede helft kwam mijn Twitterperiode van juni en juli weer boven.
 
Opeens kwam het eruit en lidt ik me weer even gaan.
 “Elmar, dat is, dat is, die nummer 10, dat is de helft van #WESENYO”  dat foute stel met die witte duiven, die voor tienduizenden euro zijn ingevlogen, die albino herten, die dure bedienden van het castingbureau, die foute vrienden die met glazen gooien en dan ZIJ, de andere helft van #WESENYO, de aanstichtster van al dat foute, zij die de rekening niet wil betalen van alle extra ingekochte bullshit, misschien zit ze wel op de tribune, hè getsie”
 
 
 
In de trein was alles weer over. Ik zat weer in de #gewonemensenflow. De trein vanuit Amsterdam ging via Utrecht richting Maastricht en was dus vol met L
imburgers die in het gangpad stonden, waar we langs moesten om de trein uit de komen. “Eerst die Limburgers eens aan de kant duwen” zei ik lachend. De gezellige Limburgers vonden het allemaal best en lachten wat terug. Op dat moment was ik helemaal los van het vermaledijde stemgedrag in het zuiden. Die link kwam pas nu na twee dagen in me op toen ik de slotpassage voor dit blog zocht.