Angstige confrontatie met minister

De dingen waar ik altijd warm van wordt, voetbal, vrouwen, eten, kantooravonturen, aanbiedingen, vakantie…. Die hebben even geen nieuwe inspiratie of extase kunnen brengen.
 
Want zo begint bij mij een blog of column, uit extase. Ik raak door een samenloop, een gevoel, een associatie, beeld, een woord of een gedachte regelmatig zo in extase dat ik in korte tijd een blog in mijn hoofd construeer. Dat gebeurt op de fiets, in bed of op de bank thuis. Het wil nu even niet opkomen 
 
Over politiek en Wesley en Yolanthe heb ik me al zo druk gemaakt dat ik wat dat betreft even leeg ben.  Nu even niet dus. Het is niet de angst voor de Rode Pijl, het cabaret van zaterdag aanstaande, waardoor ik me in zou houden.
 
Ik weet ook dat een te lange afwezigheid hier leidt tot minder reacties en aanbevelingen. Misschien dat ik me daarom toch even hier vertoon. 
Een bezoek aan een oude vriend viel in het water omdat hij niet thuis was. Kranten zijn uitm dan moet je wat.
 
Voor de volhouders van dit kleine metablogje in wording dat nu al weer in letharigie aan het uitdoven is, toch nog een extraatje.
 
Gisteren is het volgende blog van mij geplaatst op de website http://iambtenaar.eu/2010/ Daar ben ik min of meer regelmatige gastblogger.
 
 
`Toch een beetje bang voor de minister`
 

De afgelopen zomer was ik erg geschrokken van het stemgedrag van het Nederlandse volk en van de bereidheid van VVD en CDA met de PVV samen te werken. Ik schreef er columns over, ik twitterde nog meer over het #foutekabinet van de PVVD dan over het #foutehuwelijk van #wesenyo. Ik begaf me deze zomer niet meer in menigten omdat ik wist dat 70 % van de NL “fout” heeft gestemd (niet stemmers, PVV- en VVD stemmers).

Het regeerakkoord had in mijn ogen een nogal hoog Kazachstan- en RTL4 karakter. Denken ze echt dat de woningmarkt aantrekt door niets te doen aan de hypotheekrenteaftrek? De mensen weten wel beter, ze weten dat er over 3 tot 4 jaar toch een ingreep komt. En dan die “links pesten” bezuinigingen op cultuur, milieu en de omroepen. 130 km mogen we straks rijden. In Zeist krijgen we er twee animal cops (alles is in Zeist 0.4% van landelijke norm). 100.000 ambtenaren die eruit moeten en dat in een land waar de roep om extra dienstverlening van de overheid, handhaving, monitoring en verantwoording steeds groter wordt.

Ik kreeg extra elan door het idee dat de elites zich niet meer durven te uiten. Door degeneratie van de middenklasse word ik uiteindelijk vanzelf richting elite opgedreven, vond ik. Ik draafde door. Op het gemeentehuis kreeg ik heel af en toe het signaal “denk wel aan je positie” Maar ik ging door omdat ik weet dat ik op het gemeentehuis een loyale werknemer ben.

De ministers en staatssecretarissen die uiteindelijk worden benoemd geven toch enig vertrouwen. Met zulke ervaren mensen wordt Nederland toch echt geen Kazachstan, vond ik. En er stonden soms ook goede dingen in het Regeerakkoord.

Het was donderdag 11 november 2010. Op het laatste moment meldde ik me aan bij de congresorganisatie van het ministerie van Veiligheid in de hal van hotel Figi in Zeist. Het was maar 25 meter de weg oversteken. Netwerken en wat nieuwtjes opsnuiven, meepraten in workshops. Nuttig en dichtbij.

Toen kwam Opstelten, de minister van Veiligheid, de zaal in met naast zich onze burgemeester. Ik zat achter in de zaal. Dit was dus een goede minister in het #foutekabinet. Hij had de zaal aan een touwtje. Vriendelijk, vol zelfspot maar ook resoluut en zelfs wat dreigend. Ook inhoudelijk was hij sterk. Ik zat toch niet rustig. Bang dat hij zou zeggen:

“Zeg zitten hier nog foute ambtenaren in de zaal? Meneer Scheffer, u trekt een grote broek aan op Internet, maar nu hoor ik u niet, nota bene in uw eigen Zeist en tussen al uw vrienden in veiligheid. Ik zag u net in de hal wel snoepen van de stukken gevulde speculaas! Met uw soort maak ik korte metten!”

Misschien was ik deze zomer toch te ver gegaan, bedacht ik me. Het duurde nog een paar dagen dat ik mijn zelfbwustzijn weer hervond.

Hoe groots en goed die minister dan wel niet is, uiteindelijk is hij met al zijn gewicht toch gaan hangen aan een heel dun draadje dat nog steeds niet is gebroken omdat deze of gene backbencher van de PVV het draadje nog even niet laat breken. De een na laatste was Lucassen en de laatste Sharpe.