“Meneer Scheffer, bent u die blogger?” (VK blogervaringen)

Toen de aanbevelingen en reacties na een trage start op het Volkskrantblog toe gingen nemen en ik zelfs “aanbevolen blogger” werd , hoopte ik er niet eens stiekem op herkend te worden in den lande. Mijn hoofd staat niet voor niets als avatar afgebeeld.
 
Het zou zo leuk zijn geweest wanneer ik een schouderklopje zou krijgen van een willekeurige lezer. Als dat op de Canarische eilanden, in Spanje of in een restaurant of voetbalstadion geweest zou zijn, dan was het feest compleet geweest.  “Meneer Scheffer, bent u die columnschrijver in de Volkskrant? Ik lees uw stukjes altijd. Niet dat ik reageer of dat u me kent, maar ik wilde het u alleen even laten weten en u gaat toch wel door he. Wacht u krijgt en drankje en tapasschotel van de zaak”
 
Niets van dat al. Er is wel herkenning en soms erkenning in een bredere kring van plaatsgenoten in Zeist en daar buiten. Maar dan is er altijd al iets van een band. Een collega in een andere gemeente, een bezoeker van een receptie of begrafenis, een ex clubgenoot die ik uit het oog ben verloren. Ze laten me dan weten “ik lees je stukje in de Volkskrant regelmatig hoor!” Dat vind ik dan leuk.
 
Natuurlijk zijn er wel andere bijzondere dingen gebeurd, die zijn aangewakkerd door het blog, zoals:
– De ontmoetingen met Klaverblad en Rachel
– Helena en CAM die ik in mijn auto had, al was het maar 300 meter.
– De aangeboden fles wijn een het telefoontje van de Nettoramadirecteur na
  een blog over die supermarkt.
– Een interview met twee studenten journalistiek over mijn Utrecht gevoel. 
– Meer dan tienduizend hits op mijn Dasty en Dirndl blogs.
– Een (denk ik) door mijn tegenargumenten in de kiem gesmoorde juridische
  kwestie vanwege mijn gebruik van een foto zonder toestemming. Had me
  700 euro gekost.
– Vanavond nog een complimentje van horecaondernemer over een aardig
  blog over aspecten van zijn zaak.
– De rede die ik bij een begrafenis hield, waar ik een blog voordroeg dat ik
  eerder over deze goede collega schreef (niet een leuk iets, maar uiteindelijk
  wel waardevol).
– Het na een dag moeten schrappen van drie blogs omdat ik in mijn
  werkomgeving het risico van negatieve gevolgen op me zou laden.
– De introductie van nieuwe woorden en uitdrukkingen als “preventief plassen,
  ranzen,  jouwens” 
– Het idee dat ik de politieke meningsvorming of perceptie van de
  werkelijkheid heb beinvloed. 
 
Verder ga je vanzelf van een aantal bloggers houden. Ze worden als een soort collega van een andere gang, een oom, een achternicht, een clubgenoot, een spannende overbuurvrouw. Ik lees de anderen graag, al zijn het meestal dan wel de mij al bekende bloggers. Ik verdiep me in hun vakanties, werktoestanden, familieaangeleden of politieke ideeen.     
 
Ik heb ook mezelf verder ontdekt. Het is me nu echt duidelijk geworden dat ik:
–          Gewoon altijd een publiek nodig heb, ook in het echte leven  (ik ben
           een blogger/Twitteraar en geen Pinger, mailer of MSN er)
–          Het liefst werk met uigestelde interactie.
–          Alleen kan gedijen wanneer ik mijn eigen omstandigheden,
       &nbsp
;   tijdsindeling  en gespreksstof kan creëren.
 
Ook mijn latente interessevelden en triggers zijn snel boven komen drijven, zijnde voetbal, vrouwen, eten, geld, politiek, vervreemding, absurditeiten, shownieuws, verwondering en melancholie.
 
 
Omdat ik vanuit impulsen en associaties werk is er verder geen rem of bewuste strategie. Ik ben wat ik blog en ik blog wat ik ben.
 
Soms is er soms licht gemor in mijn omgeving, vooral op het werk. Niet eens heel negatief. Maar zo van “hmmm, voor dat bloggen heb je wel tijd” of  “Dat je daar tijd voor hebt”. Ik word er even opstandig van maar weet dat “het gebrek”  dan toch vaak bij de ander ligt (niet kunnen schrijven of niet kunnen ontspannen)
 
In de discussie van de laatste week houd ik me rustig op 1 blog en  reacties op de Ombudsman na. Ik ben een gewone en soms gemakzuchtige stukjesschrijver en beslist geen organisator.
 
U zult na dit blog begrijpen dat ik doorga, maar dan wel op een podium dat bij me past en daar heb ik nog even tijd voor nodig.