In de rol van vrouwenchroniqueur en-blogger weet men mij deze dagen wel te vinden. “Wat vindt jij, is het morgen rokjesdag”? Op kantoor, op het terras en zelfs de collega’s op het werk van Mijn vrouw hebben het erover. Men wil mijn mening, men wil een blog van mij op Facebook. Maar helaas.
Toen de columnist Martin Bril het begrip introduceerde was het subliem, want ja, er is altijd “een eerste dag dat….” en die dag benoemde hij. Voor iedereen herkenbaar. Nu is het helaas niet meer iets stiekems voor een deel van de bevoorrechte Volkskrantlezer, zoals 6 of 7 jaar geleden. Nee het is nu een nationaal fenomeen, een nationaal evenement. Iedereen heeft het erover, ook zij die die geen verstand van het vrouwenfysiek en de vrouwendynamiek hebben en dan haak ik af.
Voor mij was het vandaag, eerder deze week en ook een week of twee geleden overal al een beetje stiekem mijn “rokjesdag”. Eind maart al zag ik een hals en het gebied net daaronder, iets meer bloot met een wat meer uitgesneden hemdje. De winterhuid, die 5 of 6 maanden verstopt is geweest onder textiel komt nu vrij. De witrode pukkeltjes steken af tegen het pluizige blanke winterwit. Nu nog wel. Dat is aan het eind van de zomer voorbij. Dan is alles egaal bruin.
De vlashaartjes op de blanke onderarmen, lichte plooiing in de nek. De rode knokkels op de nog witte winterhanden, door de zon beschenen. De bovenkant van de rug, de schouderpartij, licht zonnebankbruin, voor het eerst te zien met lentehemdje en met de afdrukken van het BH bandje van gisteren nog net zichtbaar. De witte bollingen die weer zichtbaar worden in het grensgebied van arm, oksel en borst, voortgestuwd en naar buiten geduwd door een strak zittende BH. Ik heb het allemaal al voorbij zien komen, in stilte.
Morgen? Ik heb mijn portie de laatste weken al gehad. Ik haak af. Het is mij teveel een landelijk evenement.
Woonplaats: Zeist